Interview met kunstenaar Simone Zacharias bij haar expositie in Galerie Broekhuis

In een vorig blog kon je lezen over curator Mikos Teuben, die de exposities bij Boekhandel Broekhuis organiseert. Ik sprak haar ook even over de expositie van Simone Zacharias. En nu is het de beurt aan Simone. De kunstenaar aan het woord!

Simone over Simone

Ik ben in 1995 aan de AKI afgestudeerd. Ben in '89 begonnen. Toen was de academie langer dan vier jaar, en daarna heb ik nog twee jaar de masteropleiding gedaan. Sindsdien heb ik altijd kunst gemaakt. Ik heb zelf ook jaren lesgegeven op de deeltijdopleiding en de vooropleiding. Ik vond de vooropleiding heel mooi, ik had soms drie generaties in één groep. Kunst maken is niet echt een keuze. Het zit erin of niet. Het is ook een zienswijze, hoe je naar de wereld kijkt.

Simone over de expositie

Er zijn al meerdere dingen verkocht. Verkoop hoort bij de doorstroom. Ik maak iets, dat gaat dan het huis uit en maakt letterlijk ruimte voor iets nieuws. Voor mij is dat best wel belangrijk. De juiste prijs heeft voor mij niet de hoogste prioriteit. Mensen vinden het soms meer waard en willen er dan meer voor betalen. Soms willen mensen iets heel graag hebben en dan gaat het andersom. Wat de verkoop betreft ben ik heel onprofessioneel. Bij het maken van de schilderijen ben ik wel heel consequent aan het werk. Het schilderen is echt werken. Het is niet dat het iets moois voor boven de bank is. Als je goed kijkt zie je wel dat het klopt en dat er heel veel over nagedacht is. Ik denk altijd meer dan dat ik doe, ik kijk meer. Zitten en kijken, communiceren met het schilderij. Wat heeft het nodig om goed te worden? Mijn gezin kijkt naar de televisie en ik kijk in mijn atelier naar de schilderijen.

Werk van Simone Zacharias bij Boekhandel Broekhuis

Ik ben eigenlijk een jazzkunstenaar. Ik moet altijd uitdaging hebben, improviseren, naar het volgende level. Soms moet je durven en lef hebben. Het kan ook slechter worden door je handelingen. Het gaat om compositie en het steeds zoeken naar nieuwe wegen. Je krijgt een steeds groter depot aan ervaringen. Soms maakt dat het makkelijker en soms moeilijker. Iets wat gisteren werkte kan in een nieuw schilderij minder goed kloppen. Als ik aan een nieuw schilderij begin heb ik van tevoren geen schets. Ik begin met niets. Soms heb ik een vage sfeer in mijn hoofd, of ik heb iets gezien in een tijdschrift, inspiratie. Ik begin speels en dat laat ik dan opdrogen. Dan ga ik zitten en kijken, ik voeg steeds iets toe, heel procesmatig. Je hebt een status quo en vanuit daar moet je verder. Soms komen op dat moment mensen in mijn atelier en die vinden het dan nog maar niks. Maar dat maakt niet uit. Zij weten ook dat dat het begin nog maar is en het nog totaal anders kan worden. Ik moet het ergens zien hangen en dan kijken of het ook echt af is. Wat ik er van vind als het uit de buik is, uit mijn atelier als baarmoeder. Als het in een andere omgeving is zie je soms ineens: dit is het wel of dit is het nog niet.

Ik vind mijzelf geen schilder. Als je goed kijkt is het allemaal geïnstalleerd. Het zijn eigenlijk collages, maar dan geschilderd. Soms doe ik iets schilderachtigs. Maar ik spuit er ook vormen op en gebruik sjablonen. In mijn beleving is dat echt anders dan schilderen. Mensen die schilderen gaan echt niet bedenken wat ze met een mes en vork kunnen doen, terwijl ik alles kan gebruiken. Ik maakte eerst installaties en sculpturen. Ik probeer de totaalkunst van een installatie op een doek te brengen. Bij het maken van een schilderij moeten de omstandigheden wel kloppen. De muziek die ik luister, het licht, welke boeken ik om me heen heb liggen. Het schilderen is zo zelf een soort installatie.

Een kleine installatie tussen de collages van Simone

Tegelijk met het schilderen maak ik collages. Dit zijn meer grafische dingen. Schuiven aan een bureau met verschillende beeldelementen. Bij een schilderij moet je het zeker weten als je iets doet, als het erop zit zit het erop. Hierbij kun je meer proberen, je kunt continu opnieuw beginnen. Dit kan ik tussendoor doen. Toen mijn dochter nog klein was kon ik dit wel goed doen, terwijl 's avonds schilderen lastiger was. Een schilderij heeft meer zwaarte, dat is gelijk iets. De collages zijn luchtiger. Ik heb daar tussen vliegtuigjes gehangen die mijn dochter heeft gemaakt om dat te benadrukken.

Simone Zacharias toonde haar werk in de

Expositie Nu Boven Enschede: Tussen Vliegtuigen, Vreemde Vogels en Naakte Slakken
Expositie Simone Zacharias, met Ongevaarlijke Schilderijen (Niet Storend en Ruimte Vergrotend).