Het weer is de vorm van klimaat

Otto Huizinga neemt je mee in deze tentoonstelling waarin bijzondere waarnemingen van het hemelruim te zien zijn. Wat te denken van een blauwe zonsondergang of mirages waarbij het gefotografeerde object in omgekeerde verdubbeling en verheven boven de horizon in beeld verschijnt?

Al eens gehoord van de Wegener sector, de strook in de atmosfeer waar geen licht is, terwijl er boven en er onder wel licht is? Het is allemaal te zien in de fotoseries van de tentoonstelling. Ook zijn er foto's te zien van de bek van een walvis. Dit is verder speciaal, aangezien de walvis een weersverschijnsel is.

Tijdens de opening wordt ook het fotoboekje met de gelijke titel gepresenteerd. Ook zijn er zijn twee lezingen die in het kader van de tentoonstelling gegeven worden: op 10 mei en op 31 mei.

De eerste lezing is de naamgever voor de tentoonstelling. Hierin onderzoekt Huizinga hoe de mens op het idee gekomen is dat er klimaat, beter gezegd een veranderend klimaat, bestaat. Opmerkelijk is dat de officiële erkenning hiervan zeer recent is.

Waarbij de logische tweede vraag is: sinds wanneer beïnvloeden we het natuurlijk verloop van het klimaat? Dat is al heel lang geleden ~7000 jaar terug, met de bijzondere notitie erbij: wat was de rol van de pandemieën bij deze ontwikkelingen?

De tweede lezing heeft meer betrekking op de foto’s die getoond worden. Op de meeste foto’s zijn optische verschijnselen te zien, zoals mirages, crepusculaire stralen en buien – met de bijzonderheid wat in de meteorologie ‘de bek van de walvis’ heet. Daarnaast zie je bijzondere verschijnselen rond de maan en de zon als ze opkomen of ondergaan. Deze verschijnselen leiden dan tot de zin: je ziet niet wat je ziet, terwijl het wel waar is wat je ziet.